Dag allen,
In 't kort:
Een twintig tal jaren terug werkte ik bij een bedrijf waar ik iemand verving die zwangerschap had. Bij haar terugkomst werd mijn contract niet verlengd en moest ik een uitkering aanvragen. Aangezien een nieuwe baan uitbleef, belandde ik uiteindelijk in de bijstand. Ik kampte al geruime tijd met aanzielijke gezondheidsklachten maar de artsen stonden voor een raadsel dus de diagnose bleef uit. Bovendien is een WAO regeling vanuit de bijstand uberhaupt onmogelijk.
De gemeente waar ik woonachtig was eiste dat ik naast solliciteren ook vrijwilligerswerk ging doen als tegenprestatie voor mijn uitkering. Zo belandde ik in het onderwijs. Dat beviel mij goed ookal voelde ik ook als vrijwilligster hoe de werkdruk binnen het onderwijs groeide. Ik kreeg er steeds meer taken bij en uiteindelijk werkte ik er gemiddeld 15-18 uur per week, verspreid over drie dagen. Een betaalde aanstelling op school zat er echter niet in want er was nooit geld! Gelukkig had ik een erg goede band met de kinderen en met mijn collega's en kon ik zonder teveel gedoe thuis blijven wanneer ik mij te ziek voelde. Zo kwam het dat ik er uiteindelijk 10 jaar lang hebt gewerkt, zonder salaris welliswaar! Ik had er vrede mee, tot dat mijn pensioenoverzicht door de brievenbus rolde!
Ik vraag mij het volgende af:
Wordt het misschien geen tijd om te pleiten voor een wet die bepaalt dat er voor mensen jonger dan 65/67 jaar die door bijzondere omstandigheden voor langere tijd vrijwilligerswerk verrichten als tegenprestatie, op z'n minst pensioenpremie moet worden afgedragen door de bedrijven/instanties waar zij werkzaam zijn? Ik heb nu dus een gat van 10 jaar en bar weinig pensioen opgebouwd maar inmiddels wel drie diagnoses! Wat is de mening van de N.O.V. hierover?
Ik kijk met veel belangstelling uit naar jullie reacties.
M.v.g.
Syl