Het verhaal van Aline: Blij

08-11-2019 0 reacties

Mijn favoriete moment tijdens een training van nieuwe vrijwilligers is altijd het voorstelrondje. Mensen die elkaar tot dan toe niet kennen, met verschillende achtergronden, die allemaal kiezen om hetzelfde vrijwilligerswerk te gaan doen. Een startpunt en een nieuwe, nog onbekende, wereld waar je in stapt. Eén van die kennismakingsrondes is mij altijd bijgebleven. Het was een zeer divers gezelschap. Een gepensioneerd natuurkundeleraar op zoek naar tijdsinvulling in een nieuwe levensfase. Een vrouw waarvan haar man meer dan fulltime werkt en van wie de kinderen nét uit huis zijn. Aan de overkant van de tafel zit een vrouw met een chronische ziekte, jarenlang kwam ze haar huis niet uit. Dit vrijwilligerswerk is haar eerste stap om terug te komen in het arbeidsproces. Op de stoel naast haar stelt een gepensioneerd arbeidsdeskundige zich voor. Ze heeft vorige maand afscheid genomen van haar werkgever. Ze heeft veel hobby’s, zeilt en speelt wekelijks tennis. Toch wil ze ook graag haar kennis inzetten voor een mede-inwoner uit de stad.

Deze kennismakingsronde besefte ik dat zij zich met hun vrijwilligerswerk niet alleen gaan inzetten voor een ander, maar ik realiseerde me  hoeveel vrijwilligerswerk betekent in je eigen leven. Dat is voor mij de motivatie om mij als programmamedewerker te verbinden aan het programma Samen Ouder Worden.

Ook, of zelfs juist, als je leeftijd omhoog gaat kan vrijwilligerswerk zo’n belangrijke rol spelen. Vrijwilligerswerk geeft je nieuwe sociale contacten, het verbindt je aan je omgeving, het biedt je structuur in de week en het geeft je de mogelijkheid om nieuwe werelden te ontdekken.

De vrijwilligerscoördinator in gemeente Het Hogeland, waar ik een Samen Ouder Worden-traject uitvoer, stelt bij een kennismakingsgesprek met een mogelijke vrijwilliger de volgende vraag: ‘Waar word je blij van?’ De vrijwilliger, een oud-boekhouder, denkt er over na en kiest ervoor om niet iets administratiefs te doen, maar om iets anders te gaan proberen. Daarmee leert hij weer iets nieuws en bovendien wordt hij daar veel gelukkiger van.

Dat vrijwillige inzet geen leeftijdgrens kent, ervaarde ik laatst in Ulrum, toen ik kennis maakte met de 92-jarige secretaris van het bestuur van dorpszorg. Zij zorgt voor de notulen en praat mee over de activiteiten van de Thuiskamer in het dorp. De Thuiskamer waar óók respijtzorg wordt gegeven aan mantelzorgers in het dorp. Mooi toch? Kijk, en daar word ik nu blij van :-) !

Aline Vos

Programmamedewerker Samen Ouder Worden in de Gemeenten Het Hogeland & Aa en Hunze

0  reacties

0  reacties

Partners:     Movisie

Cookie-instellingen